پایان هفته 39....

مستاجر خوشگل من!

مهلت قرارداد اجاره نه ماهه تو در حال سر آمدن است.27 مهرماه هم گذشت و تو نازنین نیامدی.

به زودی با مامور تخلیه سروقتت می آیم. اما از آنجایی که موجر مزبور عاشق دلخسته مستاجر کوچک نازش شده است، خودش اقدام به پیدا کردن خانه ای دیگر برای مشارالیه نموده است:

آدرس جدید: دو کوچه بالاتر از آدرس قبلی، سمت چپ، قلب موجر!   

به زودی، از زیر قلبم تو را به روی قلبم خواهم آورد. قدمت روی شاه نشین چشم من، عسلک من.

 امروز پایان هفته 39 بود.این دوره از زندگی من هم دارد به پایان می رسد و دوران جدیدی در شرف آغاز شدن است.

بزرگ می شوم. دارم بزرگتر می شوم.

هر روز زندگی با درسهایی گاه تلخ و گاه شیرین به پرورش همه ما همت می گمارد.

دوران آسانی نبود. حساس بود. سخت بود.

پر از دلهره های کوچک و بزرگ بود. اما خوب بود.

چون زندگی علیرغم همه سختی هایش خوب است.

درمن کشش طبیعی عجیبی به زندگی وجود دارد. همه جلوه های زندگی را هم دوست دارم.

خوشحالم که ازدواج کرده ام. از اینکه پنج سال است که با قاصدک در فراز و نشیب زندگی دست در دست هم گام برمی داریم و راه را زیر پای خود صاف و هموار می کنیم، خوشحالم.

خوشحالم که روز به روز مسئولیت های جدیدی برگرده ام گذاشته می شود.

دلم می خواهد پسرم نیز با همان شور و انگیزه ای که من زندگی می کنم، زندگی کند و از سنگلاخها نترسد.

دستهای کوچکش را به دستهای بزرگ خدایی می سپارم که آفریننده بی بدیل آن دستهای کوچک است. خداوند بزرگ هرگز رهایت نکند.

مسافر کوچولوی من، همیشه بدان و مطمئن باش که من دیوانه وار دیوانه وار دیوانه وار می پرستمت. همیشه آغوش من حتی اگر پیر و کوچک و فرتوت هم شود، برای تو باز است.

دلبند من، آخرین عکسهای دوران شیرین بارداری را هم گرفتیم.دیگر به پایان این راه چیزی نمانده.بیقرار لحظه های به آغوش کشیدنت هستیم.

بیا و بیشتر از این چشم براهمان نگذار دلبندم........